Ahmet Eran’ı ve ailesini komşu olarak tanıdım önce… çocuklarımız büyüme döneminde bir ara birlikte oynadılar, koştular, spor ve çimenlerde piknik yaptılar. Ama Ahmet o kadar meşguldu ki hep, onu tatilde yakalamak zordu. Sonra DSK YK’da çalışmaya başlayınca Ahmet’i daha yakından tanıma olanağım oldu. O, basketbolu ve yaptığı işi ciddiye alan, dürüst, çalışkan, mütevazi insandı, ve Kulüp Müdürüydü. 15 yıldır Darüşşafaka Basketbolu için emek vermiş olan Ahmet’e senin de portreni yayınlayacağız deyince ilk tepkisi sahne ışıkları altında olmaktan hoşlanmayan kendi halinde insan tutumuydu. Başta yazmak zor geldi, aşağıda anlattığı gibi. Yazıyı gönderdiğinde ise çok beğendiğimi söyledim. Bu kez yazma konusunda daha cesur bir Ahmet vardı : “abi başta hiç istemedim ama iyi ki zorladın, şimdi acaba anılarımı da yazsam mı diyorum ?”  Çok iyi olur Ahmet diyor ve uzun bir spor hayatının kısa öyküsünü Ahmet’in kaleminden sunuyoruz.

 

Kolay değilmiş

Öncelikle şunu ifade etmek isterim ki, sevgili Öktem abi sorular ileterek benden portre çalışması istediğinde bunu kolaylıkla hazırlayabileceğimi düşünmüştüm. Ancak kalemi  alıp bir şeyler yazmaya başladığımda bunun aslında çok da kolay olmayacağının farkına vardım. Uzun yıllar elde edilen birikimleri, anıları  yazıya dökmenin ayrı bir beceri istediği çok açıktı. Kısa ama yeterli bir anlatım sağlayabildiğimi umuyorum. Benden önce söyleşi yapılmış çok değerli insanların hayat hikayeleri var sitede. Hepsini tek tek okudum. Gerçekten Darüşşafaka’ya hizmet etmiş, bir çoğunu yakından tanıdığım büyüklerim… Hepsini sevgi ve saygıyla selamlıyorum.

Basketbol ve Darüşşafaka

Anne baba, eş, çocuk, sevgi, mutluluk, hüzün…  hayatımızı şekillendiren, yaşamımıza anlam katan kavramlar. Benim de herkes gibi sahip olduğum bu değerler dışında hayatımın büyük bir dönemine damga vuran iki olay, basketbol ve Darüşşafaka.

Bu ikisiyle nasıl tanıştığıma gelmeden önce, klasik bir giriş  olacak  belki ama biraz kendimden bahsetmek isterim.

1970 yılında İstanbul’da doğdum. Mahalle okullarının henüz geçerliliğini yitirmediği o günlerde Ataköy İlkokulunu bitirdim. Daha sonra sırasıyla İtalyan Lisesi ve Marmara Üniversitesi İşletme Fakültesi eğitim hayatımın kademelerini oluşturdu. Üniversiteyi bitirdikten sonra  biraz da askerliği geç  yapmak adına kazandığım yüksek lisans sınavıyla eğitim sürecini  uzatabilirdim ancak İstanbul dışında oynamam nedeniyle   1. sınıfın sonunda bölümden  ayrılmak durumunda kaldım. Yine de kendimi şanslı olarak addediyorum zira  tahsilini sürdürürken profesyonel olarak spor yapabilen belki de son neslin temsilcilerindenim. Bunu söylerken  üzülüyorum çünkü günümüzde  ikisini aynı anda götürebilmek  oldukça zorlaştı. Bu belki sistemin, belki de ağırlaşan günlük şartların sonucu ama maalesef böyle.

ahmet-eran-05
İtalyan Lisesi, Tophane. En baştaki ben, tarih 1986 veya 87.

Ben de zor bir ortaokul ve lise hayatı geçirmeme rağmen bir çok şeyden fedakarlık yaparak ikisini sürdürme şansına sahip oldum. Şimdiki gençlere, kendi oğlum da dahil vermeye çalıştığım  mesaj bu. Özellikle küçük yaşlarda spor yapmak  çok önemli, ama eğitimden taviz vermeden. İlerleyen yıllarda, zorlukların  üstesinden geldikçe bu dengeleniyor. Sporun hangi dalı olursa olsun profesyonel olmak, başarılar kazanmak çok güzel ama gelecek  garantisi yok. Ancak  iyi bir eğitim almak insana ne olursa olsun  farklı vizyonlar kazandırıyor.

Beyaz Gölge yılları

Televizyonda Beyaz Gölge dizisi, Efe ve Erman ve Milli  Takım… Basketbolla tanışmak için yeterli sebep vardı elimde o yıllarda. 80’li yılların başlarında  adeta bir patlama yaşanıyordu ülkede. Her köşe başında bir pota ve etrafında koşuşturan  çocuklar. Tabii biz de  şu anki gençliğin pek tanımadığı mahalle kültürüyle  sokaklarda  topun peşinde. Abimin elimden tuttuğu gibi götürdüğü ve izlemeye doyamadığım lig maçları. O yıllarda Eczacıbaşı, İTÜ (İstanbul Teknik Üniversitesi) gibi takımların maçlarını takip etmek ayrı bir keyifti bizim için. Dönemin bir çok oyuncusunu salonlarda tanıdım. Şimdiki gibi televizyon yayının fazla olmaması aslında fırsattı  bizim için. Böylelikle o meşhur Spor Sergi ruhunu sonuna kadar

9 Harun Erdenay,13 numara ben..İtü genç takımı kulüp(1987 Türkiye şampiyonası final oynayan takım)Antrenör Cihansever Yeşildag
9 Harun Erdenay, 13 numara ben…İTÜ genç takımı (1987 Türkiye şampiyonasında final oynayan takım). Antrenör Cihansever Yeşildağ.

yaşama ve hissetme şansına sahip oluyorduk. Basketbol adeta hayatım olmuştu. Evde yaptığım derme çatma potalar beni tatmin etmemeye başlamıştı. Sonunda ortaokul son sınıfta beden öğretmenim ki voleybol antrenörüydü, beni Eczacıbaşı’na yönlendirmesiyle  Ataköy’den Levent’e uzanacak olan maceram başlamış oldu. Zorlu yaz idmanları, benden tecrübeli akranlarım ve adaptasyon süreci  derken karşılıklı olarak o elektriği yakalayamadık. Ama  her konuda olduğu gibi basketbol  oynamamda da bana en büyük desteği  veren   sevgili annem belki de en doğru zamanı seçerek  beni  Efes Pilsen kulübüne götürdü. Böylelikle lisanslı olarak basketbola başlamış oldum. Ama bir yılın sonunda ki  lise birinci sınıftaydım, mezun olana dek  peşimi bırakmayacak kabusum başlamıştı. Beş dersten ikmale kalmıştım ve sınıf tekrarlama tehlikesiyle karşı karşıyaydım. Abimle sıkı bir yaz çalışması sonucunda  paçayı kurtardım. Ama ilk yıl deneyim  beni ürkütmüştü. Tekrar aynı sıkıntıları yaşama stresi,  Efes’in taviz vermez yapısı beni o yıl basketbola  ara vermeye zorladı. İlerleyen günlerde derslerim düzelmiş ama basketbol sevgisi her geçen gün artmıştı.

1990 İTÜ Ayazağa Salonu’nu açılışı

İTÜ’de aradığımı buldum

Bir gün belki de basketbol kariyerimi tamamen değiştirecek biri geldi evimize. O dönemde aynı mahallede oturan bir büyüğüm beni  İTÜ’ye götümeye ikna etti. Gidiş o gidiş. Yetiştiğim ve bende büyük emeği olan kulübümde çok kısa sürede A takıma kadar yükseldim. İlk maçıma çıktığımda henüz lise son sınıf öğrencisiydim. Harun Erdenay, Levent Topsakal, Recep Şen, Necati Güler, Zeki Tosun, Cihansever Yeşildağ ve Kemal Erdenay  gibi basketbola önemli hizmetlerde bulunmuş değerli isimlerle beraber oynama ve çalışma  şansına sahip oldum. Beni basketbola kazandıran ve bir kariyer sahibi olmama neden olan İTÜ’ye çok şeyler borçluyum. 12 yıllık profesyonel hayatım boyunca 1. Ligde Bakırköy, Meysu, Beşiktaş, Tuborg gibi takımlarda oynadım.

2011 Avrupa Ümitler Şampiyonası, Bilbao

Geriye dönüp baktığımda en büyük üzüntüm yıldız ve ümit milli takım aday kadrolarına çağrılmama ve A milli takım için adımın geçmesine rağmen okul veya  kişisel sebeplerden dolayı milli formayı giyememiş olmaktır. İleride  ümit milli takımda yönetici olarak görev yaparak bir nebze olsun bu  mutluluğu yaşadığımı düşünüyorum.

Erhan Eran’ın anılarından Darüşşafaka gerçeğine

Erken yaşta kaybedilen bir baba, yeni bir umut, siyah yeşil renkler ve Darüşşafaka… Küçüklüğümde evde babamın (Erhan Eran – Darüşşafaka ’55) bize sık sık  anlattığı konulardı bunlar. Dolabından çıkararak bize gösterdiği  okul yıllarına ait fotoğraflar, notlar benim için keşfedilmeyi bekleyen çocukluk anılarıydı. O dönemlerde bazı şeyleri kavramak kolay değildi. Ama babamın bize anlattıklarının ne anlama geldiğini  Darüşşafaka’da çalışmaya başlayınca çok daha iyi anladım.

1996 Barcelona genç takım Hospitalet turnuvası
2006 Barcelona. Genç takım Hospitalet turnuvasında

2000 yılında basketbolu bırakma kararı almıştım. O dönemde Darüşşafaka yönetiminden  kulüpte oynamam yönünde bir teklif iletildi bana. 30 yaşındaydım ve devam edebilecek güce sahiptim. Ama ben o gün basketbolun da içinde bulunduğu şartlardan dolayı artık oynamayı düşünmediğimi ancak  yönetici olarak özellikle altyapılarda Darüşşafaka’ya hizmet etmek istediğimi söyledim. Onlar da bu isteğimi olumlu karşıladılar ve altyapı koordinatörü olarak Darüşşafaka Spor Kulübü’nde, bugüne dek sürecek olan çalışma hayatıma başlamış oldum. Kendine oyuncu yetiştirmeyi amaç edinmiş bir kulüpte  çalışmak keyif vericiydi. Ekip olarak altyapılarda kısa sürede önemli işler yaptık. İlk defa küçük, yıldız ve genç takım olmak üzere tüm kategorilerde Türkiye üçüncüsü olarak madalya kazandık. Madalya kazanmanın ötesinde ilerleyen yıllarda  A takıma da önemli katkılar sağlayacak birçok oyuncuyu  bu takımlara kazandırdık. Kısa bir dönem altyapı sorumlusu olarak çalıştıktan sonra 2002 yılında çok genç sayılabilecek bir yaşta  kulüp müdürü oldum.

100 yıllık spor okulu: DSK

2006 İzmir Gençler Şampiyonası
2006 İzmir Gençler Şampiyonası. Sağdan üçüncü Ahmet Eran

Geçen yıllar boyunca  kulüp yönetiminde olan herkesle bir  abi kardeş ilişkisi içerisinde ama profesyonelliğin getirdiği ciddiyetle çalıştık. Verilen mesailerin, gösterilen fedakarlıkların yakın tanığıyım. Bugün bir kaç kulüp dışında kiminle konuşsanız hep maddi imkansızlıklardan, ekonomik zorluklardan bahsedilir. Hak vermemek mümkün değil. Değişen koşullar, büyük sponsorlar, belediye takımları vs… Ama ben geçmişi, olmayanlarla değil  yapılanlarla  değerlendirmeyi tercih  ederim. Tarihiyle, camiasıyla, basketboldaki tecrübesiyle her zaman ayakta kalmayı başarmış bir kulüp Darüşşafaka. Hep en iyisine layık olmakla beraber hangi ligde olursa olsun basketbolda bir marka. 100 yıllık geçmişi olan bu kulübün bir ekol olarak varlığını devam ettirmesi en büyük dileğim.

Unutulmayan anlar..

Basketbol oynadığım ve Darüşşafaka’da çalıştığım yıllara ait çok anılarım var. İlk aklıma gelenler;  İTÜ‘de oynarken Galatasaray’a  karşı maçın son saniyesinde orta sahadan attığım üçlükle maçı kazanmamız, Beşiktaş’ta  iken Tofaş’a karşı bir lig maçında  takımımın ilk 17 sayısını atmam,  Aris’le oynadığımız Avrupa Kupası maçında çıkan olaylar, 2002 senesinde Darüşşafaka ile Türkiye Kupası finali,  2006’da İspanya’da genç takımla katıldığımız Hospitalet Turnuvası, 2006-2007 sezonu ve F.Bahçe’ye karşı oynadığımız play-off maçları,  İkinci Ligde gençlerle geçirdiğimiz o zorlu  ilk sezon,  100. Yılımızda şampiyon olarak tekrar Birinci Lige dönmemiz ve daha niceleri…

Ama özellikle oynarken ikisini ortak noktaya getirebildiğim, sizleri de gülümsetebilecek  olanları anlatmak isterim. Profesyonel sporculuk hayatımda bir çok kez son saniyede attığım basketlerle maçlar kazandık. Tesadüf olarak bunlardan ikisi de Darüşşafaka’ya karşı oynadığım maçlarda gerçekleşti. Biri Erman (Kunter) abiye karşı ki, son molada oyuncularına  beni nasıl tutmaları gerektiğini anlatmıştı. Diğeri de Zare Markovski antrenörken attığım son saniye üçlüğü. Tabi bu maçlardan sonra Darüşşafaka’lı abilerin babama “senin oğlan yine bize attı” diye espriyle  takılmaları ve babamın bunları gülümseyerek  bana anlatması her zaman hatırımdadır. Bugün dahi o günleri hatırlayan yönetici büyüklerim  ve  kardeşlerimle bu maçları anlatır, gülüşürüz.

İlk transferim Darüşşafaka’ya

Camiada, kulüpte aldığım görevle bilinsem de  1993 senesinde İTÜ’den ilk transferimi yaptığım takımın Darüşşafaka olduğunu çok az kişi hatırlar. Transferimin kapalı olduğu (24 yaşına kadar) o yıl, dönemin cemiyet başkanı Çetin Berkmen’in de girişimi sonucunda, kulüp yönetimi,  genç  ve güçlü bir kadro oluşturan Darüşşafaka’ya gitmeme izin verdi. Yaz dönemi boyunca  takımla beraber çalıştım. Fransa’da kamp yaparak çeşitli takımlarla hazırlık maçları oynadık. Ancak o dönem antrenörüm olan Erman abi ile beklediğim uyumu yakalayamadığımdan yönetimin de izni ve onayıyla  sezon başında  Bakırköy kulübüne transfer oldum.

Son olarak şunu da eklemek isterim. Oynadığım süre boyunca resmi bir maçta Darüşşafaka formasını giyme şansını yakalayamadım ama  şu anda 12 yaşında olan oğlum Berk Eran küçük B takım kadrosunda yer alarak bu mutluluğu bize yaşatmayı başardı. Babam, ben ve oğlum bir şekilde üç nesil Darüşşafaka’lıyız sayılır !

Basketbolu hem oyuncu, hem yönetici olarak çok iyi bilen birisini bulmuşken soralım: İkinci lig nasıldı?

İki lig arasında her zaman bir paralellik söz konusudur. Birinci Ligde kalite arttıkça,ekonomik şartlar düzeldikçe bunun alt lige olan etkisi pozitif yönde artar. Geçmiş yıllarda ikinci ligin kalitesi oldukça düşüktü. 2000’li yılların ortasından itibaren yukarıda belirttiğim şartlara  ek olarak  TBF’nin aldığı bir takım kararlarla (takım sayısının düşürülmesi, Anadolu takımlarının yatırım yapmaya özendirilmesi, çifte lisans uygulaması, yabancı sayısının arttırılması, üçüncü ligin kurulması, maçların İddaa programına alınması ve sponsorların devreye girmesiyle) ligin kalitesi oldukça yükseldi. Birinci Ligde uygulanan yeni yabancı kuralı ile takımlarında  fazla şans bulamayan tecrübeli veya genç Türk oyuncuların da katılımıyla seyir zevki yüksek, çekişmeli maçların yaşandığı bir lig haline geldi. Geçmişte,  sezon başında  çıkacak takımın belli olduğu bir lig oynanırken,  bugün en az 7-8 takımın zirveye oynadığı  ve önceden kimin favori olduğu  kestirilemeyen bir sezon yaşanıyor.

Yazılı olmayan kuralların yaşandığı bir lig 

Birinci ligle İkinci lig arasındaki farklar nedir ? Bu soru bana sık sık soruldu açıkçası. İki ligi yaşamış bir insan olarak  cevabım her zaman kısa ve net oldu : “yazılı olmayan kuralların yaşandığı bir lig’’. Bu cevabımdan – ki 2.ligden yola çıkarak söylüyorum – illegal bir yapının olduğu düşünülmesin. Sonuçta TBF yönergelerine  ve  uluslararası oyun kurallarına göre oynanan bir ligden  bahsediyorum. Burada vurgulamak istediğim nokta, sahada oynanan basketbolun farklılığı ile ilgili. Sizleri de bilgilendirmek adına konuyu biraz açmak isterim. Mutlaka iki lig arasında daha çok  maddi imkanlara bağlı olarak  organizasyon, kulüp yapıları,basketbol mantalitesi, oyuncu kalitesi  ve hedefler bakımından önemli farklılıklar var. Bunların içeriğini genişletebilirim ama konuyu uzatmak istemiyorum. Ama bana göre en büyük farklılık yukarıda da belirttiğim gibi sahada oynanan basketbol. İkinci ligin kendine özgü bir yapısı var. Yıllardır burada çalışan, emek vermiş antrenör ve oyuncular bu lige özgü bir mücadele tarzı yaratmışlar. Çok sert, temposu yüksek maçların oynandığı, birinci lige göre kıyasladığımızda ‘’under size’’ diye nitelendirdiğimiz,  hem içeriden hem dışarıdan oynayabilen oyuncuların fazlaca olduğu ve kapasiteleri  bir birine yakın olması sebebiyle oyuncuların  günlük performanslarına  göre şekillenen taktiksel bir lig… İkinci ligi yaşamamış olanlar belki tam kavrayamayabilir  ama birinci lige çıktığımız geçen sezon dahil, ikinci ligde oynadığımız  her maçın sonunda  savaştan çıkmış gibi oluyorduk.

Yeni değişen kurallar ligi nasıl etkileyecek?

Bu sezon  yapısal anlamda en büyük değişiklik  takımların kadrolarında bulundurabildikleri yabancı oyuncu sayısı. Değişen kurallara bağlı olarak takımlar istemeleri  halinde sahaya çıkan kadrolarında 6 yabancı oyuncuya yer verebiliyorlar. Teknik ekibin tercihine bağlı olarak bu oyuncuların 5’i ayna anda sahada olabilir. Bu çok tartışılan ve özellikle genç oyuncuların gelişimini ilgilendiren  bir konu olduğu için sık sık gündeme geliyor. Ben  çok detaya girmeyeceğim  çünkü bunun ayrı bir tartışma konusu olduğuna inanıyorum. Ama lige, özellikle sonuçlara yansıması açısından değerlendirirsek, bu kuralın daha kısıtlı bütçesi olan takımlara yaradığını düşünüyorum. Geçmiş sezonlarda da bir takım sürprizlerin yaşandığına, alt sıralarda olan takımların zirveyi  zorlayanları yenebildiğine şahit olmuştuk. Ancak değişen kurallarla beraber, yüksek maliyetleri nedeniyle belli kalitede Türk oyuncu alamayan ama bu açığı yabancı oyuncularla kapatan kulüplerin, doğru bir yapılanma ve düzgün takım kimyasıyla sıralamayı değiştirebilecek galibiyetler alabildiğini ve ligin üst sıralarında kendilerine yer bulabildiklerini görüyoruz. Bugün itibari ile Trabzon ve Torku Konya’yı bu takımlara   örnek olarak gösterebiliriz.

Darüşşafaka Birinci Lig’deki bu ilk yılında ne yapar?

Biz bu yıl ne yapabiliriz sorusuna gelince… Kişisel olarak tahmin yürütmeyi seven bir insan değilim. Sporda bazı şeyleri öngörmek kolay değil. Ama öncelikli hedefimizin ligi ilk 6 sıra içerisinde  bitirerek Euro Cup’a katılmak olduğunu söyleyebilirim. Büyük takımlar olarak adlandırdığımız F.Bahçe, Galatasaray, Beşiktaş, Anadolu Efes dışında Banvit, Karşıyaka gibi tecrübeli ve istikrarlı takımların olduğu bu ligde kolay maç yok gibi. Ancak dengeli ve kimyası iyi oluşturulan  bir takım olarak üst sıraları zorlayabilecek bir kapasiteye sahip olduğumuzu düşünüyorum. Tecrübeli bir teknik ekibe  sahip olmamız, Avrupa kupası oynamamamız ve ekonomik şartlar bize avantaj yaratan unsurlar.

Hem oyuncu, hem çalıştırıcı, hem yönetici olmuş biri olarak çoğumuzun merak ettiği bir şeyi soralım: oyunun ateşi içinde oyuncular kenardan söylenenleri ne kadar takip edebilir, anlayabilir ve uygulayabilirler? Bu anlamda oyuncuyken başınızdan geçen ilginç anı var mı?

Bir takımın başarılı olabilmesi, oyuncuların antrenörleri tarafından kendilerinden istenenleri  sahada en az hatayla uygulayabilmesine bağlıdır. Ancak  günümüzde basketbol, fiziksel mücadelenin üst seviyeye çıktığı, çok süratli oynanan, hızlı düşünüp çabuk aksiyon almanın gerektiği bir oyun haline geldi. Dolayısıyla bu mücadelenin içerisinde antrenörü  iyi dinlemek, bunları sahada yerine getirmek  konsantrasyon gerektiren bir durum. Tabii ki bir maç sadece koçun maç sırasında verdiği taktiklerle kazanılmıyor. Sezon öncesinde oluşturulan takım yapısı ve buna uygun oyun sistemi, çalışma prensipleri gibi bir çok kriter sayabiliriz.  Ancak şunu net olarak ifade edebilirim ki, antrenör taktiksel olarak ne yaparsa  yapsın saha içerisinde sonucu belirleyen oyuncuların  performansı oluyor.

Uzatmada yenildik!

Ben Tuborg’da oynarken bir Avrupa Kupası maçında son saniyelerde iki sayı mağlupken bize faul yapıldı. Maçı 3 sayı farkla kaybetmemiz halinde bile grup ikincisi olarak ikinci tura çıkacaktık. Ancak kazanmamız halinde grup birincisi olacak ve bir sonraki tur için  daha avantajlı bir sonuç elde edecektik. Molada antrenörümüz, hemen hemen tüm iyi oyuncuları 5 faulle çıkmış olan rakibimizi uzatmada yenebileceğimizi düşünerek iki faulü de atmamızı istedi. Takım arkadaşım birincisini attıktan sonra antrenörümüz fikrini değiştirdi ve ikincisini kaçırmasını istedi. Ben kendisine bağırmama rağmen belki de molada konuşulanı dikkate alarak ikincisini de attı ve maç uzatmaya gitti. Uzatmada yedek takım bizi adeta süpürdü .Maçı 15 sayıyla kaybettik ve gruptan çıkamadık. Sonuçta maçın gidişatına göre bir karar vermeniz gerekiyor. Bazen doğru verilmiş gibi görünen bir karar yanlış sonuçlar doğurabiliyor. Bu da hayatın bir gerçeği.

Nasıl bir oyuncuydunuz? Özellikleriniz nelerdi? Nasıl bir tarzınız vardı? Karşı takımlar sizin için nasıl hazırlanırlardı?

İnsanın kendini anlatması kolay bir şey değil. Uzun yıllar oynadım. Kendi adıma güzel şeyler yaptığımı düşünüyorum. Benim oynadığım dönemlerde  ”hücum oyuncusu en iyi oyuncudur’’ zihniyeti daha ağır basardı. Bugün bu zihniyet değişti. Artık hücumun yanında fiziksel olarak sert olan, müdafaa yapıp ribaunt alabilen oyuncular da basketbolun vazgeçilmez unsurları. Ben skor da yapabilen bir oyuncu olarak  bugün oynuyor olsaydım diğer özelliklerimle çok daha fazla ön plana çıkabilirdim diye düşünüyorum.

Diğer takımlarda oynayan arkadaşlarımdan aldığım bilgilere göre:) daha çok sağa penetre eden bir oyuncu olarak savunmacılar hep sağımı kapatmaya çalışırlardı ama ben yine de çembere gidip sayı atmayı başarırdım.

 

Basketbolun dışında Ahmet Eran neler yapar?

Açıkçası basketbolun dışında bize fazla boş vakit kalmıyor. Bazen maç programına göre 15 gün izin yapamadığımız zamanlar oluyor. Boş vakitlerimde mümkün olduğu kadar çocuklarıma vakit ayırmaya çalışıyorum. İki çocuğumuzu da spora yönlendirdik. Gelişimlerinde spor yapmanın çok önemli olduğunu düşünüyorum. Ancak taviz vermediğimiz en önemli konu eğitim .

Kendi mesleğimle ilgili yayınları ve konuları takip etmek hoşuma gider. Spor yapmak benim için vazgeçilmezlerden. Kendime ait boş zamanlarımda İstanbul’un tarihi bölgelerini gezmeyi severim. Tarihe çok meraklıyım. Özellikle yakın dünya  tarihiyle ilgili  çok kitap okudum. Bu alanla ilgili yayınları takip etmeye devam ediyorum.

 

Güzel bir hayalle bitirelim sohbetimizi : Para ve zaman söz konusu olmasa yapmak isteyeceğiniz 3 şey ne olurdu?

Hem bol zaman hem para. Gerçekten iyi bir ikili. Kolay kolay yan yana gelecek bir şey değil. Aslında ikisini de  doğru kullanmak önemli hayatta. Tabii bunların yanına sağlığı da  birinci sıraya eklemek şart yoksa bir anlam ifade etmez. Ama böyle bir imkanım olsa öncelikle çocuklarımla daha çok ilgilenmek adına onların yaşam koçu olmayı isterdim. Okul, spor ve günlük hayatlarıyla ilgilenme ve  daha fazla beraber olma fırsatını yaratırdım. Sonra, kendi mesleğim olan basketbolda en büyük eksikliklerden bir tanesi nitelikli profesyonel yönetici sayısının az olması. Antrenörler bu mesleği yerine getirmek için sınırlı da olsa belli bir eğitimden geçip lisans almak zorundalar. Ama profesyonel spor  yöneticisi olmak için böyle bir uygulama yok. Bu açığı kapatmak için  sadece bu alanda eğitim verecek bir akademi kurmak isterdim. Bazı üniversitelerde bu bölümler açıldı ama yetersiz. Ben sporda geldiğimiz noktaya bakınca böyle bir kurumun olmasının elzem olduğunu düşünüyorum. En son olarak da; sanırım dünya üzerinde bozulmadan kalmış çok az yer kaldı. Bu ruhu kaybetmeden  başta Küba olmak üzere Güney Amerika’yı adım adım gezmek isterdim.

ök/fa, ocak 2015

Comments are closed.